Bağrıma vuran Y parmakları sessiz olmam gerektiğini tekrarladı altı defa
Sesim yoktu, ya da ben yoktum ve sesim olmuştum, yok olmuştum
Ya ben davetkardım, ya da onlar Sirene'a çekiliyorlardı ve kaybediyorlardı kendilerini
Ben varlık gösterdiğim anda bir telaş, bir tepki, bir çelişki, bir korku
Amphibian Man sakindi bir
Sirene'in onu nasıl ham yapabileceğinden haberdardı belki de...
Ya da pür şefkatliydi...
Solungaçlarımı kuyruğumu incitse kalbimi ruhumu zedelese
Bilmeliydi onarırdım, devam eder ve saymayanı yok sayardım
Bilmeyenin gafleti, cehaleti en büyük mutluluğuydu
Önemsemezdim.
Harcamamak isterdim, bozuk sesi almasaydım.
Hiçbir el fiziksel bedenime tam da kalp çakramın üstüne vuramazdı
Evimi terk ettiği an buydu, kapıyı çektiği değil
Ben o anı defalarca yaşamıştım çoktan
Sükun kalamayan giderdi, giden geri dönemezdi
Çok eskidendi o.
Kadın uyanalı çok olmuştu.
Kadınlığını hatırlayalı...
Sezgilerim ve en antik, en ilkel içgüdülerim etten bedenden öteye geçeli de çok olmuştu.
Üçüncü günde, hangi sıfatla, ne hakla ...
Sıfatı olsa, üç asır geçse hak mı, ne alaka?!
Dön başa.
Deja vu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder