Kuru yapraklarını toplarken bile çiçeklerimin suçluluk duyuyorum
Ya biraz daha vakti vardıysa ya dalına zarar verirsem
Yine de uzanıyorum fil kulağına haydi gel bakalım diye fısıldayarak sapsarı yaprağı hafifçe çekiyorum, hay Allah, gelmiyor, minik sapı hala su dolu, yeni içmiş belli ki… Zedelesem de bırakıveriyorum. Gördün mü bak şimdi, benim yüzümden ömrü biraz daha azaldı ama tutunuyor köke, koyuvermiyor, bana rağmen yaşamaya devam ediyor…
Fil kulağından özür diliyorum…
Başımdan filizleniveriyorum, ayaklarım birleşip toprağa kökler salıyor, her bir kirpiğimden minik fil kulağı yaprakları fışkırıyor… sessizce su içiyorum, toprağım ıslak, Aslıhan yeni sulamış, teşekkür ediyorum. Kirpiklerimden biri düşüyor, dilek tutuyorum, yerinde birkaç yaprak beliriveriyor, Aslıhan görmüyor. Olsun. Birkaç gün sonra sevinir. Ona zaman veriyorum, bana zaman veriyor. Yavaş ve sürekli, anlayışlı ve yumuşak bir sevgiyle büyüyoruz. Belki de ondan fazla yaşarım. Bu aralar pek kendinde değil, ona gövdemi gösteriyorum, ilham alıyor…
Gidip bir şeyler karalıyorum… Zihnimde kendimi yapıp yapıp bozuyorum.
