In Vino Veritas

Şarapta gerçeklik varsa
Suda sağlık,
Birilerinin gelmesine de geleceği görmeye de gerek yok
"Peki ya başından sonuna olacak her şeyi bilsen değiştirir miydin?" sorunca Louise,
"belki hislerimi daha sık dile getirirdim" diyor Ian.
Bu yüzden bilsen de bilmesen de
teknolojin olsa da olmasa da
bir var oluş dili var zamanın.
Onu herkes konuşur.
Varlığı da yokluğu da kabul etmek.
İnsan hudutlarını aşar
gibi görünse de insan yapar, yapabilir.
Başını sonunu bilse de yaşayabilir.
Her şeyi hatırlasa da devam edebilir.
Her şeyi bilse de...
Ki henüz her şeyi bilmez.
Bilse de değişmez.
Kabul etmek...
Buyur etmek...
Kollarını açmak ve sarılmak doğasında...
Şimdiye, şu ana hem sahip hem hasret.
İnsan savaşla sevişin arasında.
Savaşmaya lüzum yok da
Gerisine cesaret.

The Lobster- Grilled and Burnt

Filmi izledik.

Şu soruyu sordu

"Sence kaç yıl daha yaşarız?"

Ve ekledi

"Hayat çok acımasız, değil mi?"

Yosun bal gözleri kızardı, ıslandı.

Ertesi gece telefonumda bir mesaj annemden

"nazilliye gidiyoruz. dede... :( "

Nazilli'ye bayramlarda giderdik.

Çocukken.

Sonra ne oldu bilmem bayramlar bitti.

Toprağın altındaki sevdiklerimizi görmeye(!), 

topraklarını sulamaya, ve belki de içimizi rahatlamaya gider olduk.

En çok da en çok günahı olduğunu düşündüklerimize ağlar olduk.

Sonrasını düşünür olduk.

Değirmenler parçasındaki gibi

"... hep bir sonraya..."

Sokak lambası ta en arkadaki odaya kadar giden uzun koridoru sapsarı aydınlatıyordu.

O en arkadaki odadan mutfağın o apaydınlık penceresine gittim.

Dışarı baktım ve onunla ilgili ne varsa hatırlamaya çalıştım.

Sevdiklerimizi unutmaya yüz tutmak acıklı.

Yine belki de bencil bir eğilim.

Onunla ilgili kısımlardaki kendini unutmak düşüncesi gibi...

 Ya büyük annem?...

70 yıllık aşkını yitirdiğinin bile farkında olmayan

Ölümün bile farkında olmayan 

Kendinin bile farkında olmayan büyük annem...

İnsan hatırlamaya çalıştıkça unutabiliyor.

Alzheimer.

İnsan en unutmayacaklarını unutabiliyormuş.

Ömürlük aşkını,

Kendini,

Dirimi,

Ölümü bile.